ఏ ముక్కలు కావాలో ...మీకు.

ఒక తల లోపల ఒక మెదడు..
అవసరం లేదు..మేమున్నాం 
మీకు ఆలోచనలు నింపడానికి 
ఒక మొహం..కళ్ళు, 
అందం గా ఉంటే చాలు పద్మా ల్లగా 
మా తప్పులు, మా ఒప్పులు గా 
చూస్తే చాలు..
ఇంకా మొహం కూడా చంద్ర బింబం..
మేమ్ ఆసిడ్ లు అవి పోయడానికి 
బ్లేడ్ తో చేక్కేయడానికి..
చేతులు తామర తూడు లాగా 
బలహీనం గా...మా చేతి ఆధారం గా 
బతక డానికి, ఇంకా కాళ్ళు ...
ఎప్పుడూ వెనక్కి నడవ డానికి 
గుర్తు గా ...పాదాలు కాస్త ముడుచుకుని ..

అంగ అంగాలు కోసి ,మీకు ఒక 
ప్రసాదం లా నైవేద్యం చేయాలి..
ఇదిగో, ఇవి పడేస్తున్నాం..ఇవే కదా..
మీకు కావాల్సిన అంగాలు..
కుక్క నోటికి మాంసం ముద్దల్లాగా..
మీరు కొరుక్కు తినడానికి..
ఛి, ఫో .అన్నా..మా వెనకే  వస్తారేం..
మీకు కావాల్సిన ముక్కలు వేసాం  కదా.

మా మానాన మమ్మల్ని వదిలేయండి..
ఏలుకున్నది చాలు, పోషించినది చాలు..
మాకు వండు కోడాలు వచ్చు,
మా కాళ్ళ మీద మేము నిలబడడమూ వచ్చు..
మహా ప్రభో, మీకో దణ్ణం..అన్నా వదలరు..

రోజు ., ఇంత వండి పెట్టడానికి ,
ఇంత కాఫీ నీళ్ళు పోయడానికి..
మేమే కావాలి..కాని, పెత్తనం మటుకు 
మీదే ..ఎందుకు సహిస్తున్నామో ..
మీకు తెలుసా అసలు..

మా అంతరంగాలు లోకి తొంగి 
చూస్తే తెలుస్తుంది..కసువు ఊడ్చి 
మూల పెట్టినట్టు, మీరు ఎలా పడి 
ఉంటారో ,ఒక మూల..

అందరూ ఒక్కటి కాదు..అని మూలుగు 
అవును చిత్ర హింసలు, పలు రకాలు..
ప్రేమ పేరుతో మరింత చిత్రం అవి..
సృష్టి కార్యం కోసమేనా ? ఇన్ని తొడుగులు?

ఎంత జుగుప్స కలిగించినా , స్త్రీ 
ఎందుకు ఇలా లొంగి ఉంటుందో..
మీకు అర్ధం అయిన రోజు..
చచ్చి మళ్లీ పుడుతారు..

నాలోనూ ఇంత క్రోధం, ఇంత చిద్రం 
అయిందని మనసు, ఇవాళే తెలిసింది..
ఆబల అంటూ, మాంసం ముద్ద చేసేరు
అని ఆర్తనాదం విన్న ఈ క్షణమే, నా 
మనసు ,నా శరీరం ముక్కలు ముక్కలు 

గా విడిపోయింది..ఏ ముక్క కావాలో 
ఏరుకోండి..ఏ ముక్క కావాలో ఏలుకోండి..
ముక్కలు ముక్కలు అయిన ఈ శరీరం 
లో ఏ ముక్కలు కావాలో ...మీకు..

విసాపట్నం బీచ్ రోడ్..

ఎన్ని సార్లు నడిచామో? గుంటలు, గొప్పులు తో అధ్వానం గా ఉండేది, ఒకప్పుడు..యునివేర్సిటీ కి 

సెలవు ప్రకటిస్తే ,ఇలా చిన వాల్తేరు డౌన్ లోకి నడుచు కుంటూ వచ్చి, పుస్తకాలు గుండె కి హత్తుకుని, 

బీచ్ గట్టు ల మీద ,రాణు ల్లగా నడుచుకుంటూ, ఆ సముద్రం అలల ని శాసించాలి అన్నట్టు ,గర్వం గా 

చూసుకుంటూ, హాస్టల్ వరకూ నడిచే యవ్వన శక్తులు గుర్తు..

అలల మీద కలల నడక ...లా మా నడక అప్పుడు..అక్కడ ఒక కాలు, ఇక్కడ ఒక కాలు...మధ్యలో, 

మబ్బు లలో మిరిసే మెరుపు ల లాగ ...నవ్వులు..ఎందుకో తెలియదు...అలా నవ్వుతూ ఉండే 

వాళ్ళం..అది యవ్వన ప్రభ..

పెళ్లి, పిల్లలు..ఒక కుదురు, ఒక బరువు..

ఇంకా అడుగులు కొలుస్తూ, ఏమిటా పెళ్లి నడకలు? అన్నట్టు నడక మంద గించింది..

సముద్రం ఇప్పుడు పక పకా నవ్వుతోంది, ఏవి నీ నవ్వులు? ఆ ఉరుకులు ఆ పరుగులు అని..

ఆ డాల్ఫిన్స్ నోసే అనే యారాడ కొండ...మటుకు ఎప్పుడూ ఒక్క లాగే, నిండు గా, కుదురు గా..

సముద్రం ని ఒక కంట కనిపెట్టు ..అని ఎప్పుడో ఎవరో ,పురమాయించేరు.. ఆ మాట కే కట్టుబడి, 

కదలక, చెదరక, బెదరక..అల్లా నిల్చుంది పోయింది..

తుఫానులు, సునామీలు వస్తాయి, వెళతాయి..నాకేం భయం? అని ధీమా గా నిలుచుంది..

ధీమా ఇస్తూ..

మా విసాపట్నం వాసులకి..

అడుగు లో అడుగు లు కొలుచు కుంటూ..

ఈ రోజు ...మా నడకలు..

పేవ్ మెంట్ మీద ప్రతి రాయి..పలకరిస్తుంది ...ఏమయినా తగ్గేవా? ఇన్నేళ్ళ నించి నడుస్తున్నావు? 

అంటూ..

మూతి విరిచి..ఊహూ అంటూ ,నవ్వుకుంటూ నడుస్తాను..

ఆ పలకరింపులు ,ఆ మూతి విరుపులు ఎంత ముచ్చటో నాకు..

ఇంకా మా బీచ్ రోడ్ మీద అడుగు అడుగు కి, ఎందఱో మహానుభావులు..అందరికి వందనాలు..కొందరి 

విగ్రహాలు నిల బెట్టేరు..ముందుగా మా వీధి చివరే, రాచకొండ ,కథల మాస్టారు, టీవిగా బుషార్ట్ , పాంటు 

లో నిల్చుని, వచ్చే పోయే వాళ్ళ కథల ,కమామీషూ కనుక్కుంటూ ఉంటారు..

హుష్..ఏమిటా ఆ అలల హోరు, ఒక్కసారి ఆపండి, మా రాజమ్మ నవ్వు ,విందాం..అన్నట్టు..చిరాకు 

పడతారు..

సారా, సారో కథలు ఎవరు వినిపిస్తారో? మరి..రాత్రి అయితే, జగమంతా ,నిరీవం గా నిద్రిస్తున్న వేల 

,ఒక్కసారి, ఒళ్ళు విదిల్చుకుని, ఓ పెగ్గు బిగించి, కథలు చేపుతారేమేరేమో అని ఒక వెర్రి ఆశ 

నాకు,మాకు..నమో నమహా..

ఇంకా మరో ప్రపంచం పిలిచింది అని వెళ్లి పోయిన శ్రీ శ్రీ, గారు, మన అమర గాయకుడు ఘంట సాల 

గారు, హరికథ పిత మహుడు, ఆది భట్ల గారు, ఇంకా ఎంత మందో...

అలా ,కదలక నిల్చుని, సాగర ఘోష ,గానా బజానా ని ఆనదిస్తూ, మా వీసా పట్నం జనాలని హుషారు 

చేస్తూ ఉంటారు..ఈ కవులు, కథకులు, ఉద్దండులు..

ఇంకా ,ఓ తిమింగలం వచ్చి ,సరదాగా ,పడుకున్నట్టు, ఇసక లో, కురుసవా ముసెఉం ..జలాంతర్గామి 

...భలే ఉంటుంది..

ఇంకా అంతేనా ? అంటే...ఇంకా చాల ఉన్నాయి..

జ్ఞాపకాలు పరిమలాలు ...గుప్పున సైకెల్ మీద కుర్రాడు మల్లెపూల ,సన్నజాజి పూల దండలు అంటూ మోర ల లెక్కన టోకున అమ్మేస్తూ ఉంటాడు..

చట ఫట్ , అంటూ హుషారు గా మర మారాల మురీ మిక్స్ తింటే, స్వర్గం కి అంచున ,నిల్చున్నట్టే .

.ఇంకా పక్కన ఎవరో ఉండాలి కూడా.ఆ ఆనందం రెట్టింపు అవుతుంది..

ఉండింది ఒక రోజు జల జల అంటూ, వర్షం జల్లు కురిస్తే, ఓ చోకోలేట్ ఐస్ క్రీం బార్ , చేతిలో ఉంటె..

స్వర్గపు టంచులు దాటేసి నట్టే..

ఇంకా ఇంతేనా ? అంటూ పెదవి విరిచేయ కండి..అప్పుడే..

అలల కబుర్లు కి ఏమాత్రం తగ్గ కుండా..చూసారా...ఆ బస్సు నిండా అమ్మాయిలు, అబ్బాయిల కబుర్ల 

అట్టహాసం..

ఇంకా.. పిల్లల కి బెలూన్ల సందడి, ముసలి వాళ్లకి, కబుర్ల సందడి..

అబ్బా ఎన్నో, ఎన్నేన్నో ..మా బీచ్ రోడ్ తిరణాల సందడి..

ఉంటాను మరి, సాయంత్రం అవుతే, సూర్యుడు అస్తమిస్తే..

అప్పుడు నేను ఉద్యమిస్తా..నా ఆది దాస షూస్ కట్టుకుని..

ఉంటాను మరి.. 

మాచ్ ఫిక్సింగ్ ...

2000 సంవత్సరం లో, నేను నా సహచరుడు కలిసి ఎల్ ఎల్ బి చదవాలని నిశ్చయించుకున్నాం..అప్పుడు యునివర్సిటీ లో వీ సి ,సింహాద్రి గారు , అట్టేన్దంస్ విషయం లో చాల కఠినం అని పేరు ఉండేది, అందు వల్ల ఎం బి ఎం కళాశాల లో జేరాం..ప్రవేశ పరీక్ష అవి రాసి..

ఇంక మూడేళ్ళు నేను ,ఒక చిన్న పిల్ల లాగ, పుస్తకాలు హృదయానికి హత్తుకుని,ఎంతో ఇష్టం గా ,ఒక్క క్లాస్స్ మిస్ అవకుండా, పరిక్షల ముందు నైట్ అవుట్ లు కూడా చేస్తూ, మళ్లీ కాలేజ్ గర్ల్ అవతారం ఎత్తేను..నాతో పాటు నా క్లాస్ మేట్ ..గా మా ఆయన..

మొదటి రోజు, మా తరగతి పిల్లలు లేచి నిలుచున్నారు..మా ఇద్దరినీ చూసి, మేం లెక్చరర్ అనుకుని...\

మొహమాటం గా మేం బెంచి మీద కూర్చునే సరికి గొల్లున నవ్వులు..అందరూ చిన్న ,చిన్న పిల్లలు, అందులో అయిదేళ్ళు లా చదివే వారు ,మరి చిన్న పిల్ల లాగ ఉంటారు..

అందరి పేర్లు తెలిసాయి, మమ్మల్ని ఎలా పిలవాలో అని ఇబ్బంది పడుతూ ఉంటా..ఉన్నాయి గా మనలని ఇలాంటి సమయం లో ఆదుకోడానికి 'ఆం టి' ,'అంకల్ '...

క్లాస్స్ లు కి రారు, బయట నిల్చుని కబుర్లు చెప్పుకుంటారు, భవిష్యత్తు గురించి చింతే లేదు, చాల మంది, ఎలమంచలి ,తుని ఊళ్ళ నించి కారేజి లు కట్టుకుని, అదే లెండి చిన్న డబ్బాల్ల లో ఉదయం రైలు లో వస్తారు..ఇక్కడికి..

ఇంత శ్రమ పడి వచ్చిన వారు, క్లాస్స్ కి ఎందుకు రారు? అని మాకు ఆశ్చర్యం ..అసలు క్లాస్స్ లో ఎలా కూర్చుంటారు ? మీరు అని వారికి తిరిగి ఆశ్చర్యం..ఎందుకర్రా .అలా అక్కడే తిరుగుతారు, ఆ గోడల మీద కూర్చుని, అంటే..అదేమిటి? మేం ఎంజాయ్ చేయడానికే కదా ఆంటి ,అసలు కాలేజ్ కి వచ్చేదే అందుకు..అన్నారు..

మాకు ఇదంతా ఒక షాక్ ట్రీట్మెంట్..నడి వయసు లో లా చదివి డిగ్రీ సంపాదించి ఏదో సాధించుదాం అని మేము..

యవ్వనం లో, కొండలు డీ కొట్టి ,పిండి చేసే హుషారు లో ఉన్నవారికి ,రేపటి గురించి చింతే లేదు..అంతా నిశ్చింత ...అమ్మ ,నాన్న ల అండ ఉందిగా వారికి..మేమే అమ్మ నాన్నలం మరి..

మధ్య మధ్య లో, సహచరుడు షిప్ ఎక్కి ఉద్యోగం చేయడానికి వెళ్లి పోయేవాడు, నేను ఒక్కర్తిని, ఒక్క క్లాస్స్ కూడా మిస్ అవకుండా, వారు చెప్పిన వన్ని ,రాసుకుని, ఇంటికి వచ్చి, టెక్స్ట్ బుక్స్ చదివి, నోట్స్ తయారు చేసుకుంటూ, పరీక్ష పత్రాలు పాతవి సంపాదించి ,వాటికి జవాబులు రాస్తూ, అబ్బ ఎంత శ్రద్ధ గా చదివే దాన్నో..మా అబ్బాయి ,హడలి పోయే వాడు నా చదువు చూసి, అమ్మా ఇలా చదివేస్తే ఎలా..అని..

ఇలా కళ్ళు మూసి తెరిచే లోపల మూడేళ్ళు గడిచి పోయాయి..మధ్యలో పిక్నిక్ కి కూడా వెళ్లేం , యారాడ కొండ దిగి అక్కడ ఉన్న రిసార్ట్ లో, మా ఆడ పిల్లలని అందరిని, దగరలో ఉన్న ఒక కొండ ఎక్కిన్చేసాను..అబ్బాయిలు అవురా అనుకునేలా..

ఇదంతా..అసలు కథ కి ఉపోద్ఘాతమే..అంటే నమ్ముతారా..

మాకు ఇంక మూడేళ్ళు ,అవక ముందే, అప్పటి ప్రిన్సిపాల్ ఒకామె ,గీతం కాలేజ్ కి వెళ్లి పోయారు..మేం అందరం కలిసి ,ఆవిడకి ఒక ఫేర్ వెల్ పార్టీ కూడా ఇచ్చెం..

ఆ కాలేజ్ పెట్టినప్పటి నించి ఆవిడే ప్రిన్సిపాల్..గా పని చేస్తున్నారు..

అవినాభావ సంబంధం ఏర్పడింది..ఆవిడ ని అందరూ. పొగడ్తల తో ముంచెత్తారు. ఆవిడ సమాధానం ఇస్తూ, చెప్పిన ఈ నిజం గా జరిగిన కథ మీ అందరికి చెప్పాలనే ..నా ఉద్దేశం..

ఎన్ బి ఎం కాలేజ్ ,మహారాణి పేట లో, సరిగా సముద్రం కి కూత వేటు దూరం లో ఉంది, కాస్త నాలుగు అడుగులు వేసి, రోడ్డు దిగితే, సముద్రం ఊసులు చెపుతూ రా రమ్మని పిలుస్తుంది, (మా ఇల్లు కూడా పెద్ద దూరం కాదు..)

అయిదేళ్ళు లా చదివిన వారు, మరీ , స్నేహితులు అయిపోతారు, అక్కడ..అలాగే ,ఒక శైలజ ఒక ప్రకాశం..మరి స్నేహితులు అయిపోయారు..

స్నేహం ,ప్రేమ గా మార డానికి ఎంత సమయం కావాలి? అందులో ఎదురు గా ఇలాంటి ఎన్నో,ఎన్నెన్నో ప్రేమికుల కథ ల సాక్షి సముద్రం..ఎదురు గా పెట్టుకుని..

ప్రకాశం ఒక మధ్య తరగతి , కుటుంబ నేపధ్యం..శైలజ కొంత పెద్ద కుటుంబం కి చెందిన పిల్ల. ఇద్దరూ, క్లాస్స్ ఎగ్గొట్టి, నూన్ షో లు, సముద్రం ఒడ్డు షికార్లు, ఇంటికి వెళ్లి,ఎప్పుడెప్పుడు మళ్లీ కలుసుకుంటామా  అని ఎదురు చూడడం..అన్ని అలాగే అచ్చం అన్ని ప్రేమ కథ ల లాగే జరుగు తున్నాయి..

ఇద్దరూ, మళ్లీ అఖండ మయిన తెలివి గల వారు, పోటి పడి చదివే వారుట. శైలజ ,ప్రకాశం ఇద్దరూ, ఎప్పుడూ ఫస్టే లేదా సేకండూ..

పంచు కోవడమే..ఆ పై రెండు ప్లేసెస్..

ప్రకాశం కి తండ్రి లేదు, తల్లి ఎలాగో చిన్న ఉద్యోగం చేస్తూ ,చదివి స్తోంది, పెద్ద ప్లీడరు అయి, తన ని ఉద్దరిస్తాడని ఆమె ఎదురు చూస్తోంది, ఒక చెల్లెలు, చిన్న తరగతి లో చదువు.

శైలజ ది పెద్ద కుటుంబమే, అన్న లాయరు, తండ్రి కూడా , అందరూ లాయర్ల కుటుంబం అది.

కాలేజ్ లో అందరికి తెలిసింది, ఇంట్లో కూడా తెలిసింది, వీరి ప్రేమ వ్యవహారం..ప్రకాశం ,కుటుంబ నేపధ్యం తెలిసి, శైలజ ఇంట్లో పెద్ద వారు, వద్దు, కాదు కూడదు అన్నారుట ..

ఇంకా చదువు అవాలి, ఆ పై కదా పెళ్లి అవి, ఈ లోపల వారే ఊరుకుంటారు, అని శైలజ మటుకు అధైర్య పడక , ప్రకాశం కి కూడా ధైర్యం చెపుతూ ,ఇద్దరూ, పరీక్షలకి తయారు అవుతున్నారు.

ఇంతలో ప్రకాశం కి అస్వస్థత ...పరీక్షలు చేయిస్తే తెలిసింది, ఒక సమస్య..గుండె లో ఉంది..ఇంకా ఎక్కువ కాలం బతకడు అని..

ఇలాంటి పరీక్షలకి ఏం సమాధానం ఉంటుంది?

ఏ పుస్తకం లో ఉంటుంది జవాబు? 

ఎందుకు అలా ఒక యువకుడి, జీవితం, ప్రేమ, మధ్యలో నిర్దాక్షిణ్యం గా తుంచి వేయ బడతాయి..

ఈ పరీక్ష పత్రం, ఎవరు తయారు చేస్తారు..? చాల కఠినుడు కదా? శైలజ ధైర్యం చెప్పింది, పరీక్షలు రాసారు..ఫలితాలు వచ్చేయి, ఇద్దరూ ఫస్ట్ క్లాస్ లో పాస్ అయారు..

నువ్వు నీ దారి, చూసుకో, అంటూ ప్రకాశం, ఎంతో చెప్పాడు..శైలజ మొండి పిల్ల వినలేదు..

పెళ్లి, అయినా, ప్రేమ అయినా, చావు అయిన, జీవితం అయినా ఏదయినా నీతోనే అంది..

కాలేజ్ లో పెద్దలు, స్నేహితులు సమక్షం లో తాళి కట్టేడు ప్రకాశం..

ఇద్దరూ కాపరం మొదలు పెట్టారు..

అయేదేదో ..అవుతుంది..అంటూ..ఇద్దరూ, తమ ప్రేమ పొదరిల్లు ని అందం గా గూడు కట్టుకుని నివసించారు..

వైద్యాలు, పరీక్షలు, మందులు, మాకులు ..ఒక పక్క..వారి ప్రేమ జీవనం మరో పక్క, ప్రకాశం కి తన ప్రేమ పునరాజ్జేవం పోసింది, శైలజ..

అయినా ఒక్కోసారి, కొన్ని పరీక్ష పత్రాలు మరి కఠినం ..అందులో ఎంత కష్ట పడ్డ ..ఫెయిల్ అవుతారు..

ఈ జీవన సమరం పరిక్ష లో ప్రకాశం ఫెయిల్ యిపోయాడు.

మాచ్ ఫిక్సింగ్ అయిపొయింది..ఎప్పుడో ,ఎక్కడో..

ఫౌల్ గేం ..ఆడతారు ఎవరో..

ప్రకాశం , ఒక్క ఏడాది మటుకు ,వారి ప్రేమ పొదరిల్లు కి జీవం పోసి, తను మటుకు మధ్యలో ..ఉంటాను నేస్తం..అంటూ వెళ్ళిపోయాడు..

వింటున్న మాకు, కన్నీళ్ళు కారి పోయాయి..

ఉన్నారు శైలజ లాంటి వారు, ప్రేమ అంటే, వందేళ్ళు బతకడం ముఖ్యం కాదు, మూనాల్లు అయినా కలిసి   బతకాలి ,ప్రేమ ని పంచు కోవాలి, పెంచు కోవాలి, కలబోసు కోవాలి, అంటూ..కల ల ని నిజం చేసుకునే వారు..

మా క్లాస్స్ లో ఒక జంట పెళ్లి చేసుకున్నారు, ఒక జంట విడి పోయారు..

మా ప్రయాణం లో ఒక పదనిస ఈ లా చదువు..అందులో ఒక ప్రేమ గీతం ..ఈ కథ , ఈ నిజం ..ఈ నిజమయిన ప్రేమ కథ..

ఎన్ని సినిమాలు చూసినా ,ఎందుకు ప్రేమ కథలు విసుగు రావు..ఇదే ,ఆ ప్రేమ లో మహత్తు..

ఆ ప్రేమ లో మధురిమ..రెండు మనసుల ఏక స్పందన, ఏక రాగం..ఏక తాళం..అదే మరి ప్రేమ ..అంటే..

చంద్ర ముఖి లాంటి వారు ఉన్నారు..ఉంటారు, ఏమి కాని దేవా దాసు కోసం సమస్తం అర్పించి, మోడు లా బతికే వాళ్ళు ఉన్నారు..ఇవి చరిత్ర చెప్పే నిజాలు..

ఇది ఇవాల్టి నా కథ..ప్రకాశం..శైలజ ల కథ..

ఆమె ఎక్కడ ,ఎలా ఉంది అని అడక్కండి.. మరో ప్రేమ హృదయం లో గూడు కట్టుకునే ఉంటుంది..అని ఆశిన్చుదాం..

సావిత్రి..

మాకు ఊహ తెలిసి, చిలిపి ఊహలు ఉరకలు పరుగులు తీసే వేళ ,తెలుసు కొనవె చెల్లి అని సుద్దులు చెప్పింది...ఓహో అనుకున్నాం..
స్నేహం తో కూడిన ప్రేమ నేర్చుకున్నాం..వెన్నెల లోని వికాసమే ఇది ఈ స్నేహం ,ఈ ప్రేమ..అని..
విరహం ...ఇంత మధురమా? అని సావిత్రి పాటలు పాడు కుంటూ.. అనుభావించెం..
నీవు లేక వీణ..నిదుర లేదన్నది..అని పాటలు కాదు ..నిజం..అని కూడా తెలుసు కున్నాం..
మబ్బు లో ఏముంది? అంటూ..ఆకాసం లో కి చూస్తూ..పరవసించెం..
నీవేనా నను పిలచినది అంటూ ...ఆశ గా అడిగెం..
అన్ని మాకు సావిత్రి ,మహా నటి ..నించి నేర్చుకున్నవే..
జెమిని ట ..ఎంత మోసం..ఈ మగ వారు ఇంతే..
ఎందుకు అంత మొహం లో పడి పోయింది..అయ్యో...ఎంత గా వాడుకుని వదిలేసాడు.
ఇంత నిష్కల్మషం అయిన ,ఆ సుందర వదనం ని పట్టుకున్న నీలి చాయలు.ఏ కర్కశ
హృదయం కల మగవాడు? ఇంత మధురమయిన ప్రేమ ని పంచింది..తిరిగి అంత విషం పంచేడే ..ప్రేమ ఇంత విషమా ??
అని వగచెం..
మంచం మీద కోమా లో ఉందని తెలిసి కన్నీళ్లు ఆపుకోలేక పోయాం..
మన ఇంటికి తెచ్చి ,బాగా సేవలు చేదాం..బతికించుకుందాం..అని ఆశ పడ్డాం..
అంతా భ్రాంతియేనా ? దేవదాసు లో పార్వతి లాగ...ప్రేమ అపజయం ,పొంది, ఎంత విరిగి పోయిందో ..ఆమె మనసు..చిన్న ,చంటి పాప లాంటి మనసు..
మనసు లో ఎంత వెన్నెల లు పూయించ కోక పోతే అంతే చల్ల గా నవ్వ గలదు?
అంత మధురం గా ,మధుర వాణి గా జీవించింది...ఆ నవ్వులు ఇంకా చెవిలో..లొట్టి పిట్ట అంటూ నవ్వులు...భోల భోలా నవ్వులు..ఆమె కే సొంతం..
సావిత్రి అజరామరం..
మన ప్రేమ అంత కలిపి కురిపించి స్వర్గం లో ఆమె కి ఈ రోజు ,నిండు పున్నమి కావాలి..అందరూ ..ఈమె అందం చూసి..అచ్చెరువు పొంది...రంభ ,ఊర్వసి ,మేనక లు తల దించుకోవాలి..
అయ్యో...ఎంత చిన్న వయసు లో నే...
సావిత్రి మన హృదయాల లో పదిలం..
మన కి ప్రేమ ,సంతోషం..ఉప్పొంగి నప్పుడు ..ఆమె పాటలే తలుచు కుంటాం..
వింటాం..చూస్తాం.she is immortal..in our hearts..
ఒక వంక కన్నీరు ఆమె కోసం, మరో కంట సంతోషం ..ఆమె కోసమే.
సావిత్రి...ఇదే నా అర్పణ..

సూర్యోదయం చూస్తాను..

సూర్యుడు తూర్పునే 
ఉదయిస్తాడా ?
తెల్ల బోయేను నేను..
నా కిటికీ ఎప్పుడూ 
తెరిచే ఉంటుందే ?
మరి నాకు ఎప్పుడూ 
వెలుతురు తప్ప సూర్యుడు 
ఉదయించడం  ఎందుకు కనిపించదు  ?

ఏమో మరి..మాకూ అంతే 
తలుపులు తెరిచే ఉంచుతాం..
కాని, ఎర్ర గా, చురుకు చురుకు 
కిరణాల తో గుచ్చుతూ ..మాకూ 
ఎప్పుడూ కనిపించడు ..

వెలుతురు ఉంటే చాలదా?
అని ఒక విసుగు..
రోజూ జరిగేదే కదా 
ఏమిటా మిడిసిపాటు..
ఏమిటో ,ఏదో ఎప్పుడూ 
కోల్పోయిన మొహాలు మావి..

సూర్య కాంతి కి ఒక 
అర చెయ్యి కళ్ళ మీద 
ఎప్పుడూ అడ్డం పెట్టుకుంటాం..
గుచ్చే కాంతి ఎవరికీ కావాలి?

పల్చని తెరలు వేసుకుంటాం 
రంగుటద్దాలు తగిలిస్తాం..
ఒక్కోసారి ఏకం గా 
తలుపులే బిగిస్తాం..

అయినా ,ఏదో సందు 
చూసుకుని ఒకే ఒక 
సూర్య కిరణం ,సూటి గా 
వజ్రం లా మెరుస్తూ కొడుతుంది..

కళ్ళు మూసి ,నిద్ర నటిస్తున్న 
మాకు ,ఇది ఒక కొరడా 
వెలుతురు కొరడా..
అయినా ఎద్దు నడ్డి మీద 

కొరడా దెబ్బ, తర తరాలు గా 
పడుతూనే ఉన్నా,అది ఒక 
హాయి..గా అలవాటు పడ్డాం..
నొప్పి లో కూడా హాయి ట ..

అర్ధం అవలేదూ ? పిప్పి పన్ను 
నొక్కినా, నొక్కక పోయినా ఒక 
హాయి నొప్పి, నొప్పి తో 
సహజీవనం ఒక హాయి..ఒక అలవాటు..

సూర్య కాంతి ని ఒక 
ప్రిసం లో బంధించేం ,చూడండి 
సప్త వర్ణాలు ని తూకం గా 
అమ్మేస్తున్నాం..కొనే వాళ్ళు రండి..

మా ఇంటి కి ఒక సూర్యుడు..
మీ ఇంటికి ఒక చంద్రుడు..
విడి విడి గా విడి పోయి..
పంచుకుందాం..మనం ఒక్కోరు 
ఒక ద్వీప దేశాలం ..మరి..

సూర్యుడు అస్తమించే వరకూ 
వెలుతురు చిమ్మే ఒక బింబం 
ఒకటుందని గ్రహించం..
చీకట్లో వెతుకులాట రోజూ 
తప్పదు మరి..మనకి..

సూర్యుడి ని దేవుడు చేస్తాం..
మన లో దేవుడు ని తరిమేసి 
ఎప్పుడూ వెతకడమే ,ఉన్నది 
పడేసి, ఏమిటో మనం ఇంత 
కళ్ళు మూసుకుని దారి వెతుక్కునే 
మూర్ఖులం..అని అనిపించదూ..

కొంచం కొంచం గా తలుపులు 
తెరచి, అంచెలు అంచెలు గా
కాంతి కి స్వాగతం చెపుదామా?
ఒక్కసారి ఎలాగు 
మనం చూసే శక్తి ని కోల్పోయాం ..

ఒక్కో రోజు అనుకోకుండా 
సూర్యోదయం చూస్తాను..
అలాంటి ఒక రోజు..
తలుపులు తెరిచిన ఒక రోజు ..

ఎదురు చూపులు...

నిరంతరం

ఏ కథలు చెప్పుకుంటాయో 

ఆ గులక రాళ్ళు,

ఆ నది అలలు..

ఎప్పటికీ

అంతం లేదేమో ..

కాలం ఆగి వినాలి

ఇది ఈ కథ ముగింపు 

అని చెప్పే వరకూ

ఈ నిరంతర కథ 

గల గలా సాగి పొతూ 

ఉండాల్సిందే..

అప్పుడప్పుడు

కథ వినడానికి చంద్రుడు 

కూడా మకాం వేస్తాదు.

చిన్న పసి పాప మొహం లా

నవ్వుతూ, అమ్మ పైట లోకి 

దూరి పొతున్నట్టు..

ఆటలు ఆడుతూ,

ఏమయింది? తర్వాత ఏమయింది

అంటూ, ప్రశ్నిస్తూ ..

మొహం చిన్న బుచ్చుకుని 

ఎక్కడికో వెళ్ళీ పోతూ ఉంటాడు.

నది కి మటుకు 

అమ్మ లాగే ఓపిక ఎక్కువే

వస్తాడు లే, ఈ దొబూచలాటలు..

నాకు తెలిసినవే లే 

అంటూ,,ముసి ముసి నవ్వులు నవ్వుతుంది..

అదిగొ అలలు ఎగిసి పడలే..

ఎన్నెన్ని కథలు దాచుకుందో 

ఈ నది తన కదుపులో 

ఎన్నెన్ని చిత్రాలు చూసిందో 

మరెన్ని ఒంటరి రాత్రులు ..

గడిపిందో . ..

ఏమో ....ఏమిటొ..

ఆ కథలు నాకు వినాలని 

కోరిక..

అందుకే 

నేను...ఇలా 

నది ఒడ్డున 

ఎదురు చూపులు...

చిల్ద్రెన్ డే ట .

ఎన్నో ,అంటే  నిజం గా చాల ఏళ్ల క్రితం..

నవంబరు పద్నాలుగు ,చాచా నెహ్రు పుట్టిన రోజు..

మేం అంటే నేను నా ప్రియ స్నేహితురాలు, ఇప్పుడు ఆడపడచు ,గుంటూర్ ధన్ గారి రవి కోచింగ్ లో మెడికల్ ప్రవేశ పరీక్ష కి కోచింగ్ అని జాయిన్ అయాం.

ఏలూరు నించి వచ్చి, గుంటూర్ లో కోచింగ్. నాకు తెలిసి ,మన ఆంద్ర లో మొట్ట మొదటి కోచింగ్ సెంటర్ అదే..

రోజూ కి రెండు షిఫ్ట్స్ ..

మాది మధ్యాన్నం షిఫ్ట్..

మా బస మెడికల్ కాలేజ్ మహిళా హాస్టల్..

అప్పుడు వారికీ సెలవులు..

మధ్యాన్నం కదా మా క్లాసు , నవంబరు పద్నాలుగు నాడు ,ఒక రిక్షా ఎక్కి ,బ్రాడి పెట్, అరండల్ పెట్, జిలాని సెంటర్, అంటూ అన్ని సెంటర్ లు వెతికేసాం...ఒక్కటి అంటే ఒక్కటి మార్నింగ్ షో ,ఉండదా ? అని..

అప్పట్లో మార్నింగ్ షో లు తక్కువ.

చ..నెహ్రు గారు, ప్రధమ ప్రధాని మీద ఇంతయినా, లేసం అంత అయినా గురవం లేదు, పిల్లలేమే కదా మేము కూడా, ఒక మార్నింగ్ షో ,వెయ్యరా? అంటూ ఓ చికాకు పరాకులు పడి పోయిన జ్ఞాపకం ఎంత బాగుందో??

పసి తనం ,బాల్యం అందరికి ఒక మధుర జ్ఞాపకాల పెట్టె.

తెరిస్తే చాలు ఘుప్పని ,ఇన్ని మల్లెలు, సన్న జాజులు, సంపెంగులు కల గలిపిన ,ఒక  పరిమళం మనసుని ఆవరించు కుంటుంది.

అయినా, మనం ఏమంత పెద్ద వాళ్ళం యామని..

పక్క వారికీ ఎక్కువ మార్కులు వస్తే ,మొహం ముడుచుకునే మన ముఖం..గుర్తుందా?

మొన్న పక్కింటి వారు ,నలభై రెండు ఇంచీల కొత్త టీ వి కొనుక్కుంటే మన మొహం కూడా అలాగే రంగులు మారి పోయింది కదండీ..

అబ్బ ,ఆవిడ నేక్లేస్ సెట్ ఎంత బాగుందో ?నాకు కూడా ఒకటి ఉంటె ,ఎంత బాగుంటుంది..

అనే మన లో, చిన్న ప్పుడు ,వాడి చేతిలో చాక్లెట్ చూసి నోరు ఊరిన మనం కనిపించటం లేదూ..

అక్క కి జ్వరం కాబట్టి స్కూల్ ,కి సెలవు రా, నువ్వు వెళ్ళొచ్చు నీకేమిటి అనే అమ్మ ఆ రోజు ఎలా కనిపించింది..నిర్దాక్షిణ్యం కి మారు రూపు లాగ.

సండే ,అయితే ఏమిటి ఆకలి కి సెలవు ఉండదు కదా ,పద గరిట పట్టుకుని వంటింట్లో కి, వంట వండు అనే ఆయన మొహం కూడా అచ్చం అలాగే లేదూ..

నేను పెద్ద దాన్ని ఎప్పుడు అయాను కనక..

వర్షం లో ఐస్ క్రీం తినాలని, కాసేపు వర్షం లో తడిసి, పిల్ల లకి మటుకు జలుబు లు జ్వరాలు రాకోడదు అని మొక్కు కుంటూ..రోడ్డు మీద నిలిచిన చిన్న మడుగుల లో కాళ్ళుతొక్కి ,ఒక చిన్న ఫౌంటెన్ తెప్పించాలని..

అని కోరుకునే నేను...ఇంకా చిన్న పిల్లనే మనసులో, 

నేనే కాదు...అందరూ, మీరు కూడా..

ఇంకో మధుర మయిన జ్ఞాపకం..మేం రామకృష్ణ నగర్ లో ఒక ఇంట్లో ఉండే వాళ్ళం. పెద్ద ,ఎత్తు అరుగుల ఇల్లు అది...ఆ ఇంటికి మేం ఎప్పుడూ తలుపులు మూసినా గుర్తు లేదు..

రాత్రి కూడా..ఎప్పుడూ బార్ల తెరిచే ఉండేవి..

అమ్మ ,నాన్న , ఆరుగురం పిల్లలం..వెరసి ఎనిమిది మందిమి..రెండు అంటే రెండే గదులు...బెడ్ రూమ్స్ అనేవి..

కాని, మాకు మటుకు, పెద్ద ఇల్లు అది..ఎంత పెద్ద దో ,మరో అరడజను ఫ్రెండ్స్ కూడా ఒక మూల ఎక్కడో కనిపించే వారు..

ఒక రోజు పెద్ద వర్షం..వడగళ్ళ వాన..జ్ఞానం వచ్చేక మొదటి సరి ,వడగళ్ళు చూడ్డం ..

అందరం అమ్మ, నాన్న గారితో సహా అందరం వర్షం లో తడు స్తూ ఒకరి చేతులు ఒకరు పట్టుకుని గుండ్రం గా తిరుగుతూ ,వడగాలు కొన్ని నోట్లో వేసుకుని మరి కొన్ని టి తో ఒకరి నొకరు కొట్టుకుని గంటలు ,గంటలు గడిపేసాం.

వాన కే విసుగు వచ్చి ఆగి పోయింది..కాని ,మా సంతోషం మటుకు ,ఒక జ్ఞాపకాల వాన అయిపొయింది మనసు లో ..

బాల్యం పసితనం.ఆ అమాయక సంతోషాలు ఉండి పోవాలి అండి ,కల కాలం..

అబ్బే ,మనం ఏమంత పెద్ద మనుషులం కాదు లెండి..

పదండి ,మనం చిల్ద్రెన్ డే ట ...

పదండి...సరదాగా గడుపు కుందాం..

సరే మరి ఇవాల్టికి వంట ఇంటికి తాళం మరి..

ఉండనా మరి...

నా జ్ఞాపకాల మతాబు

ఇవాళ దీపావళి అని కాబోలు 
గాలి బలం గా వేస్తోంది,
ఒక్క దీపం కూడా వెలిగి 
నిలిచేలా లేదు..

ధరలు కొండెక్కి కూర్చున్నాయి..
పొయ్యి మీద కి వెళితే 
పొయ్యి కే ఎసరు, గ్యాస్ ధర  
ఆకాశం అంచులు తాకింది..

పండగ రా పిల్లలు అంటే సెలవు 
నాన్నా ఉండు, ఈ గేమ్ ,
ఆడనీ ,అంటూ లాప్ టాప్ లోనే 
దీపావళి శోభ అంతా ,నా గుండె 
లోనే గూడు కట్టుకుంది.

దీపావళి ఇంక ..
చరిత్ర పుస్తకం లో పాట మే మరి 
కాలం గాలం లో చిక్కుకున్న 
పండగ లు, పర్వాలు..

ఫాస్ట్, ఫాస్ట్...అంతా ఫాస్ట్..
పండగ సి .డి లు,లక్ష్మి 
యంత్రాలు ,వందో, వెయ్యో 
పడేస్తే దొరుకుతాయి..

దేవుడు గుడి, హుండీ లో పది 
వేస్తే సరి, అన్ని పాపాలు 
కొట్టుకు పోతాయి..
అసలు అమావస్య చీకటేది?

అంతా వెలుగు ,జిలుగులు 
మట్టి ప్రమిదలు మట్టి లో 
కలిసి పోయాయి, చైనా 
వెలుగులు ట ,చీప్ గా వెలుగిస్తాయి ట ..

దీపావళి నా మనసులో 
ఎప్పుడూ వెలిగే ఉంటుంది..
అంటూ నిత్తోర్చి 
నా జ్ఞాపకాల మతాబు వెలిగించాను..
ఈసారికి సరే మరి.

జీవితమే ఒక దీపావళి..

జీవితమే ఒక దీపావళి..


ఇంట్లో ఆనందం వెల్లి విరిసిన రోజు..


మతాబులు పూస్తాయి..


అంటే ఇల్లాలు చక్కగా రుచి గా 

పప్పు,ఒక ముద్ద కూర, ఒక వేపుడు, ఒక రోటి పచ్చడి..


ఘుమఘుమలాడే సాంబారు , తేలికగా రసం, గట్టి పెరుగు,


ఫెళ ఫెళ లాడే అప్పడం, రుచి కి ఓ పచ్చడి బద్ద

వండి ,వడ్డించిన రోజు..


ఇంకో రోజు..


ఒక్క కూర తో సరి పెట్టుకోండి.. 


రుస రుస లే కాకర పూవత్తులు..

క్రికెట్ ఇంట్లో ఆడతావా? నేను కొన్న 

క్రిస్టల్ వెస్ పగల గొడతావా?

బాబు వీపు విమానం మోత..

ఇంట్లో నే లక్ష్మి బాంబులు..

నా పుట్టిన రోజు?గుర్తు లేదా?

కోపం బుస కొట్టింది, పాము బిళ్ళ లు ఇంట్లోనే 

అమ్మాయి స్కూల్ లొ ఫస్ట్ వచ్చిందా?

అబ్బ ..చిచ్చు బుడ్డే..అమ్మా నాన్న మొహాలు.

తమ్ముడి కి ఏడుపు..అన్నీ అక్క కేనా??

చీదేసిన మతాబు..

అమ్మ షొప్పింగ్ బిల్ల్ చూసినప్పుడు...నాన్న మొహం లో

ఎర్రగా సీమ టపాకాయ చిమ చిమ లు..

అక్క కోసం బావ గారు వచ్చేరా ?

అక్క కళ్ళ ల్లో ఏమిటవి? విష్ణు చక్రాలా?

ఇంక హొం వొర్క్ చేయని రోజు..తమ్ముడు 

నేల మీద పడి పోయి చేసే ఆక్షన్..కడుపు నొప్పి అంటూ.

భూచక్రమే అది మరి...మా ఇంట్లొ..ప్రతి ఇంట్లొ..

ఇలాంటి ఎన్నో , సంతొషాలు

ప్రతి రోజు..

జీవితమే ఒక దీపావళి ...

సరదా, సరదా ,గా ,మీ కోసం...

దీపావళి .శుభాకాంక్షలు..

వృత్తాలు ...

నాకు  వృత్తం అంటే భలే ఇష్టం..
చిన్నప్పుడు గిర గిర తిరిగి, 
పరికిణి లో కూర్చుంటే వచ్చే 
బుంగ లాంటి వృత్తం భలే ఇష్టం.

చేతులు ,చేతులు కలుపుకుని 
ఆడ పిల్లలం అందరం, పాట లు 
పాడుతూ, ఒక్కసారి వృత్తం లో 
కిల కిల నవ్వులతో కూర్చోడం..

అదేమిటో ఆ ఆట పేరు లేదు,
ఆట ,పాట కలిసిన చిన్నారి 
చిలిపితనం ,చురుకుతనం 
కల గలిపి ఒప్పుల కుప్ప ఆటేనా ?

ఇంకా అక్షరం కూడా ఒక వృత్తం..
అమ్మ లో అ ఒక వృత్తం..
ఒక సున్నా చుట్టి, అందులో 
అక్షరాలు వెతుక్కో మన్నారు..

ఆశ్చర్యం గా ప్రతి రోజూ ఒక 
వృత్తం, పుట్టిన సూర్యుడి తో 
మొదలు, రాత్రి అంతం ఒక 
ఉదయం కి ప్రారంభం..ఎక్కడ ఆగదు.

వసంత కాలం, మరో కాలం తో
చెట్ట పట్టాలు కట్టి ఆడుతూ,
గ్రీష్మాలు ,వర్షాలు హేమంతాలు 
ని చుట్టి, మళ్లీ వసంత కాలం కే ..

ఎన్ని ఆటలు ఆడినా ఆ వృత్తం లోనే 
నాకు వృత్తం అంటే అందుకే ఇష్టం..
మొదలు ,తుది కలిసి పోయే 
పరుగు కి అంతం అంటే అలసటే..

కాలం ఒక వృత్తం, తన చుట్టూ తాను 
తిరిగే భూమి ఒక వృత్తం, ఘనిభవించిన 
వృత్తం..మూడు వందల అరవై ...ఒక 
వృత్తం లో కోణాలు, రోజులు కూడా..

చంద్రుడు కూడా ఒక ఆట ..
కరిగి పోయే తనని పట్టుకునే ఆట 
ప్రతి పున్నమి కి తనని తాను 
చేరుకుని, అమావాస్య కి దొంగ అవుతాడు..

కాలాలు, ఈ జగం ,ఈ ప్రకృతి అంతా 
ఒక వృత్తం లో ఇమిడి పోయాయి చక్క గా..
ఎంత పెద్ద  వృత్తమో, మొదలేదో 
తుది ఏదో ,తెలియదు ..నేనేక్కడో ?

గెలుపు,ఓటమి లు ఉండవు..
ఈ పరుగు పందెం లో,
మొదలు చేరుకోడానికి,
చివర చేరుకోడానికి అట్టే తేడా లేదు.

అందుకే నాకు వృత్తం అంటే ఇష్టం..
ఈ జగతి అంటే ఇష్టం..ఈ ప్రకృతి 
అంటే ఇష్టం..అంతా ఈ వృత్త 
పరిధి లోనే, ఈ పరిధిలోనే...అంతం..

ప్రేమ అంటే ఏమిటి??

ప్రేమ అంటే ఏమిటి??

అని ప్రశ్నించాడు అతడు

ప్రేమ ఎన్ని రకాలు??

ప్రేమ ఒక్క సారే పుడుతుందా?

లేక మళ్ళీ మళ్ళీ నా?

నాకు ఈ విశ్వం అంతా ప్రేమే 

కనిపిస్తుంది..

మరి నువ్వు ఏ ప్రేమ


గురించి మాట్లాడు తున్నావో? 

గాలి ప్రేమ గా వీస్తుంది, అందరిని 

ఒక్క లాగే పలకరిస్తుంది..ప్రేమిస్తుంది.
.
వెలుతురు,వెన్నెల అందరికి 

ఒక్క లాగే ,కురిపిస్తాయి ప్రేమగా, 

భూమి ప్రతి రుతువు కి

వన్నె చిన్నెలతో, కనువిందు చేస్తూ 

ప్రేమిస్తుంది అందరిని ఒక్క లాగే

ఈ రుతువు ,ఈ రొజు, ఈ రాత్రి కి 

ఇక చాలు అని ఏనాడు..అనుకోవు..అవి,,

ప్రేమ ఒక భావన ,ఒక స్థితి ,ఒక అస్తిత్వ

కారకం..

మరి నువ్వు ఏ ప్రేమ గురించి 

మాట్లాడుతున్నావో

మౌనంగా అతడు కదలి పోయాడు 

ఒక్క సారి కళ్ళూ తెరచి చూడాలి మరి..

ప్రేమ కోసం

మూసిన కళ్ళు ని తెరచి.

ఒక సూర్యోదయం ,ఒక సూర్యాస్తమయం..ఇవ్వండి చాలు.

మాకు ఒక మామూలు, సూర్యోదయం..
ఇంకో సూర్యాస్తమయం..చాలు.
కాలం ఒక చక్రం ట..
రోజూ లాగే ఒక సూర్యోదయం ,ఒక 
సూర్యాస్తమయం..ఇవ్వండి చాలు.


వసంతాలు, కోకిలలు, ఆకు పచ్చని 
లేలేత చివుళ్ళు, కిచ కిచ పిచుకలు,
ఘుమ్మనే మల్లెపూలు, తీయ తీయని 
మామిడి పళ్ళు, చిక్కటి స్నేహాలు 


అన్ని కరువై పోయే రోజులు , వచ్చేసాయా?
పోస్ట్ అంటూ అరిచే పోస్ట్ మాన్ ,ఒక ఆత్మ 
బంధువు, ఆ రోజులిక రావా?
బాబూ ,ఆటలింక చాలు, చీకటి పడింది 
అని అమ్మ ముద్దు పిలుపులు ఇంక లేనట్టేనా?

ఇంట్లోనే అన్ని ఆటలు ,అసలు ఆట కి 
పీరియడ్ లేదు జీవితం లో, నేటి 
పిల్లలికి ,ఇంకేం ఆట పాటలు?
రోజు కి కొత్త ,కొత్త మొహాలు ఇంట్లో 
వచ్చి కూర్చుంటాయి ,తెరల మీద..

అమ్మ చెప్పే చదువు ఇంట్లో ది 
సరిపోదు ట .హోమ్ వర్క్ కూడా బడి 
లోనే ,మరి కొన్ని జీతాలు పోసి,
జీవం లేని పిల్లాడే ఇంటికి తిరిగి వచ్చేది..

అయినా ,ఫర్వాలేదు, మాకు లక్ష ల 
జీతాలు వస్తాయిట, పిల్లలు,
జీవ మాధుర్యం కోల్పోయేరు మీరు 
అంటే, అదేమంత విషయం..అన్నీ 

ఈ చిన్న పెట్టె ,లాప్ టాప్ లోనే 
దొరుకుతాయి అని నమ్మ పలుకుతారు..
సంగీతం, సినిమాలు, పుస్తకాలు,
ఆఖరికి స్నేహితులు కూడా..

పర్సు చేతిలో పట్టుకుని , కిట కిట లాడే 
బజారువీధుల లో ,బేరాలు ఆడుకుంటూ,
మధ్యలో పువ్వుల ,గాజులకొట్లు 
ఆకర్షణలు ..ఎక్కే గుమ్మం, దిగే గుమ్మం..
మరి ఈ రిబ్బను రంగు కి చీర మాచింగ్ 
దొరకాలి గా..అదే పోనీ జాకెట్టు ..కి..

ఇప్పుడు అన్ని లాప్టాప్ నట..
బజారు కూడా ఈ చిన్న పెట్టె లోనట..
మరి ,ఆ బజారు హుషారు, అలసట,
ఆ జనాల మధ్య మజా..ఎలా??


మాకు ఒక మామూలు, సూర్యోదయం..
ఇంకో సూర్యాస్తమయం..చాలు.
కాలం ఒక చక్రం ట..
రోజూ లాగే ఒక సూర్యోదయం ,ఒక 
సూర్యాస్తమయం..ఇవ్వండి చాలు.

అందుకే ...