ఆదివారం ఇలా మొదలయింది ..

నాటకంలో పాత్ర
కప్పులోంచి కాఫీ తాగుతున్నట్టు
ఖాళీ కప్పు అని మనకీ తెలుసు 
మనకి తెలుసని వాళ్ళకీ తెలుసు
జీవితంలో సంతోషం , వెలుగూ
చాలా ఎక్కువ ఉన్నట్టు మనమూ
సహజంగా నటిస్తూ ఉంటాం ,
నటిస్తున్నట్టే తెలియదు మనకి
అదీ విషాదం ...

నది మలుపు మలుపు లో
ఆగి అడగదు , తిరగనా ? ఇటు అని
జీవితం మటుకూ ?
నీకు అవకాశం ఇస్తుందా ?
నీ అనుమతి అడిగి , అలా ప్రవహిస్తూ
ఉండడమే జీవితం .

సముద్రంలో అలలు
ఆశల కిరణాలని మెరుస్తూ
మోసుకు వెళుతున్నాయి ,
తీరా తీరం చేరే సరికి , కిరణం
ఎక్కడో జార్చేసుకున్నాం అని తెలిసి
వెనక్కి తిరిగాయి , మనం ఏమైనా
నేర్చుకున్నామా ?

వాన పడ్డాక మట్టి
బురదగా మారి రొచ్చు రొచ్చు
అనిపిస్తుంది ,
అనుభవాలూ అంతే ..
నీట్ అండ్ క్లీన్‌ గా
జీవితం ఎప్పుడూ డ్రై గా
ఉండాలి అంటే ఎలా ?
కొంచం బురద అంటనీయండి
కాళ్ళకీ , మనసుకీ !!

వసంత లక్ష్మి

ఈ పాట .. నా నోట ..

పాట ఒక హృదయాన్ని
మీటే వరకూ ఉత్త లల్లాయి పదమే
పాట ఎన్ని ఊళ్ళు దాటినా 
అలసిపోదు ఎందుకో !!

కోయిల కంఠంకి ఎవరు తేనె అద్దారు ?
హంస కి ఠీవి, నెమలి కి నాట్యం
నేర్పినవారు , నా కేమి నేర్పించారో
అని రోజూ వెతుకులాటే !!

సంగీతం అంటే నాకు
పగళ్ళు రాత్రుళ్ళు గా మారడమే
ఆకాశం నలుపు రంగు పూసుకునే
ప్రతీ నిముషమూ ఓ స్వర రాగమే !!
వెన్నెల కురిపించే ప్రతీ రాత్రీ
జుగల్బందీ నా కళ్ళ ముందు !!

నీ చుట్టూ చేరి మోగే
అనవసర మోతలు ఒక్కసారి కట్టేయ్
నిశ్శబ్దంలో అలా తపస్సు చేస్తే
నీకు నీ పాట వినిపిస్తుంది .

సంగీతానికీ ,శబ్దానికీ
మృత్యువు లేదు ,కొండలు పాడే
మౌన రాగం ఎన్ని శతాబ్దాలు అయినా
ఒకటే తాళం వేస్తూ నిలబడి ఉంటుంది .

ఆకులు పాడే రాగ మధురిమలు
అమ్మ చెట్టుకి ఎంత ఇష్టమో
కదలక ,మెదలక ,స్థాణువుగా
వింటూ పూలను రాలుస్తూ ఉంటుంది ...

వసంత లక్ష్మి