ఆదివారం ఇలా మొదలయింది ..

నాటకంలో పాత్ర
కప్పులోంచి కాఫీ తాగుతున్నట్టు
ఖాళీ కప్పు అని మనకీ తెలుసు 
మనకి తెలుసని వాళ్ళకీ తెలుసు
జీవితంలో సంతోషం , వెలుగూ
చాలా ఎక్కువ ఉన్నట్టు మనమూ
సహజంగా నటిస్తూ ఉంటాం ,
నటిస్తున్నట్టే తెలియదు మనకి
అదీ విషాదం ...

నది మలుపు మలుపు లో
ఆగి అడగదు , తిరగనా ? ఇటు అని
జీవితం మటుకూ ?
నీకు అవకాశం ఇస్తుందా ?
నీ అనుమతి అడిగి , అలా ప్రవహిస్తూ
ఉండడమే జీవితం .

సముద్రంలో అలలు
ఆశల కిరణాలని మెరుస్తూ
మోసుకు వెళుతున్నాయి ,
తీరా తీరం చేరే సరికి , కిరణం
ఎక్కడో జార్చేసుకున్నాం అని తెలిసి
వెనక్కి తిరిగాయి , మనం ఏమైనా
నేర్చుకున్నామా ?

వాన పడ్డాక మట్టి
బురదగా మారి రొచ్చు రొచ్చు
అనిపిస్తుంది ,
అనుభవాలూ అంతే ..
నీట్ అండ్ క్లీన్‌ గా
జీవితం ఎప్పుడూ డ్రై గా
ఉండాలి అంటే ఎలా ?
కొంచం బురద అంటనీయండి
కాళ్ళకీ , మనసుకీ !!

వసంత లక్ష్మి